Τη μνήμη του Χριστόφορου (Χρήστου) Χαριάτη τίμησαν Ζάκυνθος και Παναχαϊκή σε ένα φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου στο δημοτικό στάδιο Ζακύνθου.
Εκεί όπου ο Χρήστος έγραψε τη δική του σύντομη, μα πλούσια ιστορία ως ποδοσφαιριστής της Ζακύνθου.
Εκεί όπου οι φίλοι του δε μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους και τον τίμησαν με την παρουσία τους, εκεί όπου ο πατέρας του και η μητέρα του τον καμάρωναν να μεγαλουργεί και να κερδίζει την εκτίμηση συμπαικτών και αντιπάλων.
Ο Αλέξης Κούγιας έχοντας ποδοσφαιρικό... παιδί το Χρήστο αγκάλιασε πατέρα και μάνα κι έκλαιγε με λυγμούς, ο κόσμος χειροκροτούσε με δάκρυα στα μάτια και οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων αγκαλιασμένοι φιλούσαν τη φωτογραφία του Χρήστου κάνοντας το Σταυρό τους ζητώντας από το Θεό να τον προσέχει εκεί κοντά του που τον πήρε.
Με νωπό ακόμη το χώμα που σκέπασε το κορμί του - και το πνεύμα του πάνω από το γήπεδο να παρακολουθεί το ματς, συγγενείς, φίλοι, συμπαίκτες και αντίπαλοι τον αποχαιρέτισαν στο φυσικό του χώρο. Στο χορτάρι του γηπέδου.
Η μητέρα του με μια φωτογραφία και μια φανέλα της Ζακύνθου με το 10 τυπωμένο στην πλάτη δεχόταν την αγάπη του κόσμου, ανήμπορη να πιστέψει τα όσα ζει.
Ο πατέρας του που δεν έχανε προπόνηση του Χρήστου, αμίλητος, έβλεπε τους φίλους του να παίζουν και μέσα σε αυτούς έβλεπε και το Χρήστο.
Όλοι εμείς που καλύπταμε δημοσιογραφικά το παιχνίδι τον ψάχναμε κάπου στην επίθεση της Ζακύνθου, να πάρει τη μπάλα, να κάνει ντρίπλα και να ψάξει τη σέντρα... όμως μάταια. Δεν ήταν εκεί.
Στη σύνθεση της Ζακύνθου μας έλειπε το "10", μας έλειπε ο Χρήστος...
Και οι περίπου 700 φίλοι που βρέθηκαν στην εξέδρα και οι συγκλονιστικοί "Απέναντι" που είχαν ετοιμάσει μια λιτή αλλά συγκινητική τελετή, όρθιοι χειροκρότησαν και αποχαιρέτισαν το Χρήστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου